شب جمعه بود شبی که تو با خدای خویش خلوت می کردی و به محراب عبادت می ایستادی وتا صبح نماز می خواندی. فرزندت حسن(علیه السلام) کنار تو بود، او دید که تمام شب برای مردان و زنان مؤمن دعا می کنی، نام تک تک آنان را در نماز می بری و برای آنان از خدا طلب رحمت می کنی، تو در آن شب، برای خودت دعایی نکردی.

فرزندت حسن(علیه السلام) به تو رو کرد و گفت: مادر جان! چرا فقط برای دیگران دعا کردی، چرا برای خودت دعایی نمی کنی؟ در پاسخ به او چنین گفتی:«پسرم! اول همسایه ها سپس اهل خانه!».

آری، تو ایثار را در «دعا» هم به اوج رساندی، سبک زندگی تو، سراسر مهربانی و عطوفت است، من چقدر با تو فاصله دارم ، اگر شبی حال دعا هم پیدا کنم بیشتر به آرزوهای خودم فکر مینم و برای رسیدن به آنها دعا می کنم، اما هدف و آرمان تو، هرگز شخصی نبود، تو برای سعدت دیگران دعا می کردی و از خدا می خواستی تا خطاهای آنان را ببخشد و رحمت خودش را به آنان نازل کند.

اگر کسی بخواهد تو را الگوی خود قرار بدهد، حداقل باید همسایه های خود را بشناسد، نام آنان را بداند تا بتواند در نماز خود، آنان را به اسم دعا کند، همین روش تو، می تواند چقدر در جامعه، انس و الفت ایجاد کند و صفا و صمیمیت را درجامعه رونق بدهد، وقتی کسی در نماز، همسایه اش را دعا می کنددیگر نگاهش به همسایه اش عوض می شود، از خطای او چشم می پوشد، با عفو و مهربانی با او رفتار می کند…

افسوس که ما از راه و روش تو دور شده ایم وجامعه ای را ساخته ایمکه همسایه، همسایه اش را نمی شناسد و از او خبر ندارد…

منبع: راه مهتاب، نگاهی به سبک زندگی حضرت فاطمه(سلام الله علیها)، مهدی خدامیان آرانی، ص72، سوره تماشا، کاشان،1396