بیستم جمادی الثانی، فصل رویش بهاری با عطر گل محمدی و شکفتن یاسی از پیچک وجود پیامبر مهر و خدیجه کبری(س) است. یاسی که حرمت وجودش، درخت آل طه را بارور کرد و سلاله پاکان را به ارمغان آورد. «فاطمه» قنداقه امشب آغوش محمد(ص) است که کوثر قرآن می‌شود و آیه آیه امامت را تا مهدی موعود(عج) به باور می‌رساند و «ام ابیهای» عالم خواهد شد.

پیامبر اکرم(ص) فرمود:«فاطمه حوریه‌ای انسانی است»[1] ؛ و حال این حوریه بهشتی سرور زنان عالم است که به یمن قدوم مبارکش، «مادر» حرمت گرفت و زن جایگاه یافت. فاطمه کتاب پر عطر محمد(ص) است که برگ برگ وجودش، تفسیر امامت و ولایت خواهد شد و سطر سطر حضورش، نهال دوازده سلاله پاک ریشه خواهد داد. امام صادق(ع) فرمود:«آیا می‌دانی معنی و مفهوم فاطمه چیست؟ گفتم آقای من شما مرا آگاه کنید؛ حضرت فرمود: یعنی که از بدی‌ها دور شده است.»

اما امشب، طنین وسعت نام اوست که در قامت «مادر» تجلی یافته و جایگاه این فرشته زمینی را هویتی دوباره بخشیده است. مادرانی که گذشت و مهرانگی‌شان تعبیر تبعیت از فاطمه(س) و حجب و حیای زندگی‌شان، تفسیر بی مثال، رهروی اوست. «روزمادر» تنها یک تلنگر برای شاعرانگی پروانه‌ای به نام او و یادآوری برای ارج نهادن تنها لحظه‌ای از تمام یکسال مهربانی مادر است. روز مادر فرصت نگاه به عمق چشم‌های نگرانی است که تمام وجودش را در پیچک نهال لرزان فرزند گذارده و جز عشق در ضمیرش، نکاشته است.

ارج نهادن به مقام مادر که سرلوحه گذشت و صبر و شکیبایی است نشان از عمق ارادت به ساحت اوست که زمان و مکان نمی‌خواهد اما چه بهانه‌ای مبارک‌تر از میلاد سراسر نور بانوی دو عالم، برای گرامیداشت این مقام؟

^{این روز بر تمام مادران مبارک و فرخنده باد.}