استفاده ی مذهبی از اینترنت هم سطح تلویزیون است اما تفاوت های قابل توجهی نیز با آن دارد. دست کم سه تفاوت عمده در اینجا قابل ذکر است: اینترنت وسیله ای تعاملی و نه صرفاً ابزاری پخش کننده است، همه می توانند با هزینه های اندک و به آسانی ایده های خود را در شبکه ی جهانی عرضه کنند.

اینترنت پدیده ای جهانی است که همگان به آن دسترسی دارند. به تعبیر دیگر، گستره ای بین المللی دارد. با اندک هزینه ای می توان دیدگاه های دینی را از طریق این وسیله به جهان معرفی نمود. در اغلب موارد ، ایده های دینی و اعمال مذهبی هم چنان چارچوب معنایی نهایی را پیش رو می نهند که در آن افراد، مسایل مربوط به هویت و جامعه را مطرح می کنند. اما ارتباط میان اینترنت و دین در راستای تشکیل هویت و جامعه، ارتباطی دیالکتیکی و نه علی است. ادیان همواره تأثیر عمیقی بر برداشت های ما از خود و تلقی ما از جامعه گذاشته اند. اما اگر تحولات شرایط مادی  و ارتباطی شیوه اندیشیدن به خود و روابط اجتماعی را در مقیاسی کسترده تسهیل کند، آنگاه چارچوب دینی مشروعیت اجتماعی متحول خواهد شد. البته دیگران در برابر این تحولات مقاومت خواهند کرد. به سخن دیگر، سؤال این است: آیا اینترنت دریچه ی جدیدی را به روی فرایند ساخت جهان در ارتباط با دین گشوده است؟

آیا باید با اینترنت بگونه ای برخورد کرد که گویی با برخی الگوهی بزرگتر تحول اجتماعی بیگانه است؟

تردید دارم که مطلب اخیر پذیرفتنی باشد، در عین حال ما باید گزینه های تفسیری را که برای دست یابی به مفهومی از الگوهای به هم پیوسته تحول لازم اند، مد نظر داشته باشیم.

منبع: کامبیز پارتازیان، نگاهی به تأثیرات اینترنت و فضای مجازی بر روند دین داری، 25-26، موسسه دارالمعارف، 1387