آن شب رسول اکرم(صلی الله و علیه و اله وسلم) در خانه امّ سلمه بود. نیمه های شب بود که امّ سلمه بیدار شد و متوجه گشت که رسول اکرم (ص) در بستر نیست. نگران شد که چه پیش آمده؟ حسادت زنانه او را وادار کرد تا تحقیق کند. 

از جا حرکت کرد و به جستجو پرداخت. دید که رسول اکرم(ص) در گوشه ای تاریک ایستاده، دست به آسمان بلند کرده اشک می ریزد و می گوید:

” خدایا چیزهای خوبی که به من داده ای از من نگیر ، خدایا مرا مورد شماتت دشمنان و حاسدان قرار نده، خدایا مرا به سوی بدیهایی که مرا از آنها نجات داده ای برنگردان، خدایا مرا هیچ گاه به اندازه یک چشم بر هم زدن به خودم وامگذار.”

شنیدن این جمله ها با آن حالت، لرزه براندام امّ سلمه انداخت. رفت در گوشه ای نشست و شرع کرد به گریستن. گریه امّ سلمه به قدری شدید شد که رسول اکرم آمد و از او پرسید:” چرا گریه می کنی؟”

-چرا گریه نکنم؟! تو با آن مقام و منزلت که نزد خدا داری اینچنین از خداوند ترسانی، از او می خواهی که‌تو را یک لحظه وانگذارد، پس وای به حال مثل من.

_ ای امّ سلمه! چطور میتوانم نگران نباشم و خاطر جمع باشم؟! یونس پیغمبر یک لحظه به واگذاشته شد و آمد به سرش آنچه آمد.

پس ما هم همچون امّ سلمه