بسمه تعالی

برگزاری کرسی آزاداندیشی درتاریخ22/9/99وبه مناسبت فرارسیدن هفته پژوهش کرسی آزاد اندیشی دوسویه با موضوع امربه معروف ونهی ازمنکر مهربانی یا دخالت مدنی برگزارشد. دراین کرسی که بصورت مجازی وباحضورسرکارخانم عبدالله پوربه عنوان استادارائه دهنده وخانم رضایی به عنوان منتقدوداورصورت گرفت درابتداخانم رضایی با اشاره  به  اهمیت و جایگاه امر به معروف و نهی از منکر و توجه بیشتر به این فریضه، اجرای این کرسی آزاد اندیشی را لازم دانست و گفت:در این کرسی دو گروه موافق امر به معروف و گروه مخالف امر به معروف و نهی از منکر شرکت خواهندکرد.

خانم عبدالله پوراستادارائه دهنده بحث به بیان مطالبی درموردامربه معروف ونهی ازمنکرپرداخت وهمچنین تاکیدکردکه این فریضه درواقع نوعی دلسوزی ونگرانی فردآمروناهی نسبت به افرادجامعه است.چراکه بی اعتنایی وبی توجهی به سرنوشت افراد،جامعه رابه سقوط می کشاند. وی  امر به معروف و نهی از منکر ر ا نوعی دخالت طبیبانه و دلسوزانه که از روی مهربانی و نگرانی نسبت به سرنوشت هم نوع و جامعه خویش می باشد دانست و امر به معروف را نشاندن بذر محبت وناهی از منکر را بر چیدن خار وخاشاک از مسیر زندگی فردی و اجتماعی هم نوعان خود و زمینه ساز ایجاد مدینه فاضله معرفی کرد .

درادامه خانم رضایی به عنوان منتقدبحث،اشکالی به مباحث خانم عبدالله پورواردکردند. عقل وفهم ازجمله نعمت هایی است که خداوند به هرانسانی ارزانی داشته ودرسایه این نعمت  الهی انسانها می توانند خوب وبد راتشخیص دهند،مسیر زندگی خودرا انتخاب کنند وباسلیقه خود باید ها ونبایدهای زندگی خود راتعیین نمایند ،لذا اینکه بعضی افراد جامعه به قول خودشان برحسب وظیفه،عملکرد ورفتار دیگران رابا لنز دوربین نگاه خودشان مورد ارزیابی قرار می دهند وگاهی به خودشان اجازه می دهند با عنوان وظیفه شرعی درزندگی دیگران دخالت کنند وآنها راامر ونهی نمایند به نظر می رسد که این امر ونهی ها باعث محدودیت آزادی افراد جامعه می شود وهم چنین توهین به عقل وشخصیت افراد جامعه می باشد.

ایشان همچنین بیان داشتندکه باتوجه به آیه ولاتجسسواولایغتب بعضکم بعضاوهمچنین آیه” ان الذین یحبون ان تشیع الفاحشه فی الذین آمنوالهم عذاب الیم فی الدنیاولاخره “وهمچنین بعضی روایات ،امربه معروف ونهی ازمنکردرواقع نوعی دخالت وتجسس درکاردیگران محسوب شده ] این کارنیزعلاوه برنادرست بودن،باعث لجاجت بیشترطرف مقابل وبدترشدن وضعیت اوشود. خانم عبدالله پوردرپاسخ به این سوال بیان کردندکه اینکه مافکرکنیم که امرونهی نوعی دخالت درکاردیگران است دیدگاهی کاملااشتباه است چراکهبیشتر کارهای معروف ویا منکر فقط به خود شخص محدود نمی شود بلکه معمولا انعکاس انجام معروف ویا منکر، علاوه برخود فرد به دیگران نیزسرایت می کند! مثلا نماز که به نظر می رسد کاملا امری شخصی است اگر مسلمانی آن را بخواند ومقید به آن باشد، ثمراتش علاوه بر خود شخص به اطرافیان وجامعه اش نیز می رسدوهمچنین انجام یک منکرکه اثراتش باالتبع به اطرافیان وجامعه نیزخواهدرسید. بنا براین اگر فرد فرد جامعه به معروف عمل کنند واز منکر پرهیز کنند جامعه ای سالم خواهیم داشت وچنین نیست که یک نفر بگوید به دیگران مربوط نیست ومن فلان گناه را که شخصی است در خانه خودم انجام می دهم وربطی به دیگران ندارد چراکه،حتی درعلم جامعه شناسی به اثبات رسیده که گناه یک نفر ولو جزئی ودور از چشم دیگران در جامعه نیز تاثیر خواهد داشت امر به معروف ونهی از منکربرای آن است که فرد فرد جامعه ونهایتا کل جامعه را از سقوط نجات داده و دین واخلاق را درجامعه حاکم کندوبی شک کسی نمی تواند به این بهانه که امر به معروف ونهی ازمنکر دخالت در امور شخصی دیگران است ، آن را تعطیل کرده واین فریضه اسلامی را نا دیده بگیرد. ضمن اینکه بایدبه شیوه های صحیح امربه معروف ونهی ازمنکرنیزآگاهی داشته باشیم تااثرمعکوس نداشته باشد. در ادامه خانم رضایی معاون مدرسه به عنوان استاد داور به طرح داوری بین دو نظرموافق و مخالف  با ذکر دلایل پرداخت.

وی  امر به معروف و نهی از منکر ر ا نوعی دخالت طبیبانه و دلسوزانه که از روی مهربانی و نگرانی نسبت به سرنوشت هم نوع و جامعه خویش می باشددانست. این استاد داور با اشاره به اصل هشتم قانون اساسی امر به معروف و نهی از منکر را نه تنها وجوب شرعی  دانست بلکه وجوب قانونی هم بیان کرد و عمل نکردن به آن  خلاف قانون است. معاون پژوهش تصریح کرد: اما باید توجه داشته باشیم که اگر چه دراصل هشتم قانون اساسی امر به معروف و نهی از منکر وظیفه ای است همگانی و متقابل برعهده  تمام افراد جامعه معرفی شده است اما فراموش نکنیم که این دو فریضه نیز مانند سایر فرائض و آموزه های دین دارای شرایط وآداب خاصی می باشد.

خانم رضایی بیان کرد: امربه معروف ونهی ازمنکر  ،دخالتی است طبیباانه که از روی نگرانی نسبت به سرنوشت هم نوع و جامعه خویش می باشد،امر به معروف دخالتی پیامبرانه که به حیات معنوی جامعه کمک می کند اما باید توجه داشته باشیم که اگر چه درقانون اساسی امربه معروف ونهی از منکررا حق تمام افراد دانسته است  اما فراموش نکنیم که این دو فریضه نیز مانند سایر فرائض وآموزه های دینی دارای شرائط و آداب خاص می باشد ،اما سوال اساسی این است که آیا  همه مردم به  شیوه ومراتب آن آگاهی دارند؟،بنابراین ضرورت دارد که حکومت برحسب وظیفه خود به تبیین وترویج فرهنگ صحیح امر به معروف ونهی ازمنکر بپردازد که البته بهترین زمان آموزش دوران تحصیل می باشد.،بنابراین  طبق آموزه های دینی اگرآمر وناهی برخوردی طبیبانه ودلسوزانه همراه باشناخت داشته باشند مسلماامربه معروف ونهی ازمنکر،مهربانی مدنی خواهد بود نه دخالت .