امام رضا(علیه السلام ) فرمودند:«خدا به یکی از پیامبرانش وحی کرد: صبح فردا، اولین چیزی را که دیدی، بخور، دومی را پنهان کن، سومی را قبول کن، چهارمی را نا امید نکن، از پنجمی فرار کن،» او صبح فردا حرکت کرد و در راه به کوهی سیاه و بزرگ رسید. ایستاد و با تعجب گفت: پروردگاربه من دستور داد که این را بخورم! سپس گفت: پروردگارم دستوری نمی دهد که توانایی انجام آن را نداشته باشم. سپس به طرف آن حرکت کرد تا آن را بخورد. هر قدر به کوه نزدیکتر می شد، کوه کوچک تر می شد تا به کوه رسید و آن را به اندازه یک لقمه کوچک یافت و آن را خورد که از هر غذایی لذیذ تر بود. سپس حرکت کرد. بین راه تشتی از طلا یافت و گفت: پروردگارم به من دستور داده آن را پنهان کنم. چاله ای کند و تشت را در درون آن قرار داد و خاک بر آن ریخت و حرکت کرد. به پشت سرش نگاه کرد، دید تشت از خاک بیرون آمده است. با خود گفت: کاری را که پروردگارم دستور داده بود انجام دادم. سپس به راه خود ادامه داد. بین راه، پرنده ای را دید که عقابی به دنبال آن بود. پرنده اطراف آن پیامبر می چرخید. پیامبر با خود گفت: پروردگارم به من دستور داده که او را بپذیرم. پس آستینئ خود را باز کرد و پرنده داخل آن شد. عقاب گفت: صیدم را که چند روز است دنبال آن هستم، گرفتی؟! پیامبر گفت: پروردگارم دستور داده او را نا امید نکنم. غذایی جلویش گذاشت و به راه خود ادامه داد. بین راه به مرداری بدبو که کرم گذاشته بود، برخورد کرد. گفت: پروردگارم به من دستور داده از آن فرار کنم.

به وطن بازگشت. در خواب به او گفتند: تو به دستور خدا عمل کردی. آیا می دانی آنها چه بودند؟ پیامبر گفت: نه به او گفته شد: کوه، غضب بود.

انسان وقتی خشمگین می شود، خود را نمی بیند و از شدت غضب، ارزش خود را فراموش می کند. انسان وقتی خود را حفظ کند و ارزش خود را بشناسدو غضب او آرام گیرد، عاقبتش مانند لقمه ای لذیذی است که می خورد.

تشت طلا، عمل صالح است که وقتی انسان آن را پنهان کند کند، خداوند می خواهد آن را آشکار کند، تا همراه با ثواب آخرتی که خدا برایش ذخیره می کند،او را با آن عمل زینت دهد.

پرنده، کسی است که تو را نصیحت می کند. او و نصیحتش را بپذیر.

عقاب، نیاز نیازمندی است که نزد تو می آید. نیازمند را نا امید نکن.

گوشت بدبو، غیبت است. همیشه از آن فرار کن.

منبع: امام رضا از ولادت تا شهادت در کتاب عیون اخبار الرضا(علیه السلام)،طاهر خوش، نشر بهار دلها، ص65-67، 1357