علم امام حسین(علیه السلام) به شهادت

از سؤال هایی که همواره در مورد قیام امام حسین(علیه السلام) و واقعه عاشورا به طور ویژه مطرح می شود، این است که آیا امام حسین(علیه السلام) به شهادت خود آگاه بود. اگر آگاه بوده، چگونه می توان اقدام امام (علیه السلام) و مقابله با یزید را توجیه کرد، با آن که حضرت می دانست کشته می شوند؟

طبق عقیده شیعه، امام (علیه السلام) علم غیب داردو به وسیله علم لدنّی و الهی، به آنچه در آینده قرار است اتفاق بیفتد، به طریق پیامبر(صلی الله  علیه وآله وسلم) عالم است. سؤال فوق تنها به امام حسین(علیه السلام) ندارد، بلکه در مورد شهادت امامان دیگر نیز صادق است؛ زیرا آنها نیز از لحظه شهادت و حتی کیفیت آن به علم تفصیلی با خبر بودند.

موضوع علم امام(علیه السلام) به شهادت خود، بر هیچ مورّخ و محققی مخفی نیست و این از راه های مختلف قابل اثبات است؛ از جمله:

1- امام حسین(علیه السلام) خود، در مورد قضایای کربلا و نحوه شهادت خود، به افراد متعددی خبر دادند و روایت های بسیاری، در این باره وجود دارد که برخی از روایت ها از سند صحیحی برخوردار هستند.

امام حسین(علیه السلام) فرمود: «من کشته اشک هایم؛ هیچ مومنی مرا یاد نخواهد کرد، جز آنکه طلب عبرت نماید.»

ححضرت (علیه السلام) در نامه ای به محمد ابن حنفیه و خطاب به بنی هاشم می فرماید: «هریک از شما در این سفر به من ملحق شود، به شهادت خواهد رسید و هریک از شما از همراهی من خودداری کند ، به فتح و پیروزی دست نخواهد یافت.

2- به گواهی تاریخ، تعدادی سعی داشتند حضرت را از رفتن به عراق منصرف کنند؛ مثل عبدالله ابن جعفر، محمد ابن حنفیه، و …و از بی وفایی های اهل عراق و در خطر بودن جان امام (علیه السلام) خبر می دادند.

با دقت در سخنان و جواب امام به آنها پی به آگاهی و علم کامل امام به شهادت و حوادثی که برایش اتفاق افتدد مکی بریم؛

3- دقت در عملکردهای امام و با توجه به تحلیلات عقلی ، سیاسی و فرهنگی، مؤید این مسئله است؛ زیرا تمام شواهد و مدارک به طور یقین به اثبات می رساند که راهی که امام انتخاب کرده، به کشته شدن وشهادت خود و یارانش ختم می شود، به ویژه هنگامی که امام (علیه السلام) خبر شهادت مسلم را شنیدند و حربن یزید ریاحی اهداف عمرسعد را برای امام بیان کرد.

برای حضرت نیز از راه طبیعی بسیار روشن بود که عاقبت اقدام او جز شهادت، چیز دیگری نخواهد بود و بهترین سرنوشت ممکن همین راه بوده است و از طرفی امام (علیه السلام) به طور کامل تابع قضا و قدر الهی بوده است.

بنابراین، امام حسین (علیه السلام) به حوادث آینده و جزئیات آن، همچون سایر امامان علیه السلام از طریق پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) و یا الهامات الهی، علم کامل داشته است و این مسئله به دلایل متعدد عقلی و نقلی اثبات می شود. امام (علیه السلام) حرکت خویش را بر اساس انتخاب آگاهانه و از روی اختیار و بنا بر گزارش سفیر خود و دیگر ظواهر امر آغاز کرده است.

منبع: پژوهشی در جلوه های امامت و ولایت در جریان عاشورا، خدیجه صالحی، ص203-206،قم، نشر المصطفی

(صلی الله علیه وآله) ،1361