1-امیرکبیر افزون بر اقدام‌هایی که در جهت ایجاد پایه‌های آموزشی صنایع جدید در ایران برداشت، با حمایت از تولیدات بومی و نیز تشویق مردم به استفاده از کالاهای داخلی و تأکید بر تولیدکنندگان برای بالا بردن سطح کیفی محصولات خود و همچنین تشویق تولیدکنندگان برای تولید کالاهایی که منحصراً در خارج از ایران تولید می‌شدند، مانند سماور، بخاری و کالسکه در جهت کسب استقلال اقتصادی و رفع مشکلات کشور تلاش نمود.

حاصل زحمات صدراعظم به قدری چشم‌گیر و بارز بود که موجبات نگرانی صاحبان صنایع جدید از جمله انگلیس را فراهم کرده و باعث شد که آن‌ها برای ممانعت از ورود ایران به عرصه رقابت، از فرستادن اهل فن و فروش کارخانه به ایران خودداری کنند. 1

2- میرزای قزوینی یکی از مهم‌ترین مسائل کشور و ریشه تمامی مشکلات را در انتشار اشیای غیر در ممالک محروسه و راه‌حل آن را نیز در قطع اشیای غیر در ممالک محروسه معرفی می‌کند.

میرزا معتقد است که ورود تولیدات خارجی و مصرف آن در ایران افزون بر ضایع کردن صنعت بومی موجب خروج ارز از کشور و در نتیجه کاهش سرمایه‌های کشور برای ایجاد صنایع زیربنایی و مهم به منظور ساخت صنایع بنیادی در کشور و در پی آن نبود اشتغال و فقیر شدن و وابسته شدن مردم است . 

میرزای قزوینی در ادامه با اشاره به محصولات و صنایع تولیدی ایران در شهرهای مختلف و سرنوشتی که در نتیجه ورود محصولات مشابه خارجی برای آن‌ها پیش آمده و آن‌ها را به نابودی کشانده، این مسئله را به عنوان یکی از مهم‌ترین موارد ضعف حکومت و عامل بدبختی و فقر مردم دانسته است. 

اگرچه حاصل تلاش‌های امیرکبیر در رشد صنعتی و افزایش تولیدات داخلی ایران مؤثر بود، ولی سرعت آن در دوره‌های بعد به شدت رو به کاستی نهاد و در دوره مظفرالدین شاه امتیازهای متعدد تجاری و بازرگانی به دولت‌های خارجی واگذار گردید که زمینه تسلط مجدد آن‌ها بر بازارهای ایران را فراهم نمود. با این حال در این دوره نیز کارخانه‌های چندی افتتاح گردید و به دلیل تجربه به دست آمده از دوره ناصرالدین شاه، شاهد حمایت و تشویق گسترده برای استفاده و رشد تولیدات داخلی هستیم، به طوری که در دوره مظفرالدین شاه و با تأسیس کارخانه نساجی در اصفهان، علمای بسیاری با ارسال نامه‌های متعدد و نوشتن یادداشت‌هایی در حمایت از این اقدام شاه و قدردانی از بابت توجه به تولید داخلی، مردم را به استفاده از تولیدات پارچه داخلی و ممانعت از مصرف محصولات خارجی تشویق نمودند.2

منبع:1.فریدون آدمیت، امیرکبیر و ایران، چ نهم، ص390-395، خوارزمی، تهران،1385

2. محمدشفیع قزوینی، قانون قزوینی، به کوشش ایرج افشار، ص37-53، فجراسلام، تهران،1370