سؤال: چرا حضرت عباس(علیه السلام) آب نیاشامید تا سیراب شده، تا قوت و نیروی بیشتری بر دشمن حمله کند و آنان را نابود سازد و از این راه بتواند به امام حسین(علیه السلام) و دین اسلام بیشتر خدمت کند؟

پاسخ:

اولاً: هدف امام حسین(علیه السلام) در واقعه کربلا کشتن عموم مردم نبوده است، بلکه هدف اصلی حضرت بیداری امت اسلامی است، و کشتن دشمن باید در حد ضرورت باشد.

ثانیاً: مسأله اثبات مظلومیت امام حسین(علیه السلام) است که در طول تاریخ مردم را به او متوجه ساخته و دل ها را سوزانده است و منجر به نهضت ها و شورش هایی بر علیه حکومت یزید و یزیدیان شده است.

ثالثاً: حضرت ابوالفضل (علیه السلام) می دانست که چه آب بیاشامد و جه نیاشامد او و برادرش امام حسین(علیه السلام) کشته خواهند شد و هرگز از این میدان جان سالم به در نخواهند برد، زیرا دشمنان مصمم به قتل او و جوانان بنی هاشم هستند، لذا چه بهتر که با لب عطشان به ملاقات رفته و به شهادت نائل شود.

شاهد مطلب این است که اگر انسان بداند که آشامیدن آب سبب نجات او است خوردن آب بر او واجب می گردد، ولی حضرت عباس(علیه السلام) از زندگی و بقای خود قطع امید نموده و کشته خود را حتمی می دانست.

رابعاً: حضرت عباس (علیه السلام) این را خیانت می دانست که خود آب بیاشامد در حالی که امام حسین(علیه السلام) و عیالاتش و تمام اهل بیتش تشنه هستند. این خلاف ادب است که امام او تشنه باشد و انسان خود را سیراب کند.

خامساً: ایثار از سجایا و اخلاق نیکوی اهل بیت (علیه السلام) بوده است. حضرت عباس (علیه السلام) در این واقعه نهایت ایثار و از خود گذشتگی را نسبت به امام حسین(علیه السلام) و اهل بیت او نشان داده است، همانگونه که پدرش حضرت امیر المؤمنین و فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین(علیه السلام) ازخود گذشتگی کرده و با سه روز روزه هنگام افطار، غذای خود را به مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند وخود با شکمی گرسنه به سر بردند.

منبع: علی اصغر رضوانی، واقعه عاشورا و پاسخ به شبهات، ص 297، مسجد مقدس جمکران، قم ،1383