هنگامی که انسان دوره کودکی و نوجوانی را سپری کرد وبه دوران جوانی یعنی بلوغ فکری و جسمی و شکوفایی استدادها و انتخاب های خود نایل گردید، با توجه به توانایی های جسمانی و موقعیت های طلایی که در انتخاب ها و تصمیم گیری ها در عرصه های مختلف زندگی دارد، برای خود ارزش و شخصیت خاصی قائل است. دوست دارد دیگران به او نگرش نثبت و محترمانه ای داشته باشند،و در عمل، شخصیت او را مورد توجه قرار دهند. و در مقابل به کسانی که به این خواسته او توجه کرده، احترام او را به ویژه در نزد دیگران حفظ می کنند، صمیمیت و علاقه بیشتری ابراز می دارد. 

البته این روحیه در مقاطع بعدی عمر هم ادامه دارد اما دوران شروع آن از اهمیت و حساسیت بیشتری برخوردار است.

استفاده از این ویژگی جوان موفقیت امر ونهی دینی به او را افزایش می دهد. چه این که جوانان به پذیرش حق نزدیک تر و سریع ترند. مثلا به او گفته شود:یک جوان با شخصیت ،دیگران را تمسخر نمی کند، یا حیف نیست که روح پاک یک جوان به گناه آلوده شود! یا جوانمردی و شجاعت به این نیست که کسی را بدون دلیل‌ شرعی و عقلی مورد ضرب و شتم قرار دهی بلکه شجاعت به این است که برای دفاع از حق ستیزه کنی،یا روح پاک جوان عزیزتر آن است که با تقلید از کفار غرب در لباس و وضعیت سر و صورت ،خود را به ذلت بکشاند، یا جشن عروسی و نقطه شروع زندگی شرافتمندانه خود را به معصیت آلوده نکن.

شب ازدواج ، شب آزمایش تقوای عروس و داماد در پیشگاه خداوند است. تا معلوم گردد در اوج زمان شادی چه اندازه به احکام الهی پایبنداند.

منبع: محمدرضا اکبری، حافظان حریم(امربه معروف در عصر ما)،ص145و 146،انتشارات مسجد مقدس جمکران،1387